Vijf dagen geleden zat ik vol spanning te kijken hoe Roger Federer de Wimbledon enkelspel finale won. Niet omdat ik zo’n grote tennisfanaat ben, wel voor wat er daarna zou gebeuren. BBC had namelijk twee dagen dààrvoor aangekondigd dat ze na de mannenfinale in het enkelspel tennis de dertiende Doctor zouden aankondigen.
Voor wie niet helemaal mee is: de Doctor is het hoofdpersonage uit de Britse science-fictionserie Doctor Who, die al meer dan vijftig jaar uitgezonden wordt op BBC, weliswaar met een pauze van zestien jaar. De Doctor is een alien, afkomstig van de planeet Gallifrey. Hij kan reizen in de tijd met behulp van zijn tijdmachine, de TARDIS, die vermomd is als een Britse politie-telefoonbox uit de jaren ’50. Wanneer de Doctor sterft, kan hij regenereren, wat zoveel wil zeggen als: hij verandert. Elke cel in zijn lichaam sterft en zijn hele DNA wordt herschreven. Dit handige trucje gebruikt men onder andere wanneer de acteur die de Doctor vertolkt ermee wil stoppen.
Eind januari dit jaar maakte Peter Capaldi, die momenteel de twaalfde Doctor speelt, bekend dat de Kerstspecial van 2017 zijn laatste Doctor Who-aflevering zou zijn. Daarmee moest men dus op zoek naar een nieuwe Doctor, en afgelopen zondag was het eindelijk zo ver om bekend te maken wie dat geworden was, namelijk Jodie Whittaker.
Nu, voor diegenen die Doctor Who toch nog niet helemaal kennen zal dit allemaal niet zo spectaculair klinken, maar de tijdreizende alien wordt al meer dan vijftig jaar gespeeld door een blanke man, dus voor de Whovians, de grote Doctor Who fans, is dit best speciaal. De meeste fans vinden dit absoluut geweldig (waaronder ik), sommigen hebben hun twijfels een beetje (waar ik nog kan inkomen) maar enkelen zeggen dat ze nooit meer Doctor Who gaan kijken want ‘onrealistisch’, ‘politieke correctheid’, ‘feminisme’ (toch vreemd dat zo’n belangrijk woord nog steeds zo’n negatieve bijklank heeft).
In afgelopen seizoenen is al vaak genoeg gehint dat de Time Lords van Gallifrey geen ‘vast’ geslacht hebben, en wanneer ze regenereren dus met eender welk geslacht kunnen uitkomen. Mij lijkt het dan best onrealistisch dat dit al dertien keer een blanke man was. Een vrouwelijke regeneratie van de Doctor past perfect binnen het concept van Doctor Who, een programma dat gaat over verandering.
Er zijn trouwens minstens evenveel goede actrices als acteurs, dus ook in de realiteit is het perfect mogelijk een vrouw te casten in de rol. Waarom het dan nooit eerder gebeurd is en waarom er nu zo’n ophef rond is, verbaast me dan ook een beetje.
Het is goed dat Doctor Who eindelijk een ambassadrice heeft in plaats van een ambassadeur. Kleine meisjes hoeven zich nu niet meer verkleden als de compagnon, maar als het hoofdpersonage zelf. Eindelijk een vrouwelijk rolmodel! Er zijn al genoeg mannelijke rolmodellen op deze wereld, maar voor de meisjes was het nooit veel soeps. Dat daar de laatste jaren steeds meer verandering in aan het komen is kan ik alleen maar toejuichen en zeker nu ook mijn favoriete serie eraan meedoet.
Het is trouwens compleet belachelijk dat ‘politieke correctheid’ een punt is in deze discussie, want reeds in 1986 zei de maker van Doctor Who, Sydney Newman, al dat er een vrouwelijke Doctor zou moeten zijn. We moeten niet doen alsof vrouwen niet bestaan, want ongeveer de helft van de wereldbevolking is vrouwelijk en zoals ik eerder al zei; het past perfect binnen de verhaallijn van Doctor Who. Na 54 jaar mocht het er dus wel eens van komen.
Ach, laat de haters maar begaan. Voor elke ‘fan’ die afhaakt komen er vijf nieuwe bij. Het afscheid van Peter Capaldi (mijn Doctor) valt me ook minder zwaar, wetende dat zijn rol in goede handen is, en zoals hij het zelf wil; met een vrouw aan het roer.
Bekijk hier (nog eens) hoe Jodie Whittaker werd aangekondigd als de dertiende Doctor.
Nikky Verhoeven 